Grafologia - J[1].P. Zajaczkowski, roznosci, ksiazki

Grafologia - J[1].P. Zajaczkowski

Grafologia - J[1].P. Zajaczkowski, roznosci, ksiazki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
J.P. Zaj
Ģ
czkowski jr
GRAFOLOGIA
charakter pisma mówi wszystko o
człowieku
Scan - Aandred
CHARAKTER PISMA - NIEMASKOWANY PRZEKAZ OSOBOWO
ĺ
CI
CZŁOWIEKA
Czy mo
Ň
na na podstawie charakteru pisma okre
Ļ
li
ę
osobowo
Ļę
człowieka, ple
ę
, wiek,
wykształcenie, zdolno
Ļ
ci i upodobania; stan zdrowia, wady, zalety, skłonno
Ļ
ci, a nawet zawód?
Słowem - czy w charakterze pisma jest zawarta informacja o ludzkiej duszy, o jej najskrz
ħ
tniej
skrywanych tajemnicach, lub
Ļ
lad tego, z czego człowiek sam nie zdaje sobie sprawy?
Na pytania te, okazuje si
ħ
, mo
Ň
na odpowiedzie
ę
zdecydowanie tak. Wszystkie te informacje zawiera
r
ħ
kopis, mo
Ň
e nie ka
Ň
dy, ale wi
ħ
kszo
Ļę
na pewno tak. Jednak
Ň
e s
ħ
k w tym,
Ň
e nie ka
Ň
dy czytaj
Ģ
cy potrafi
je dostrzec, odnale
Ņę
lub odgadn
Ģę
.
Publikacja ta jest po
Ļ
wi
ħ
cona podstawowym metodom i zasadom poszukiwania wspomnianych wy
Ň
ej
informacji. Nie jest to
Ň
adna wiedza tajemna, ale po prostu zespół wskazówek, jak szuka
ę
tego, co charakter
pisma mo
Ň
e przekaza
ę
.
Trzeba tu otwarcie powiedzie
ę
równie
Ň
,
Ň
e jest wielu przeciwników grafologii, a przecie
Ň
jej metody,
od co najmniej stu lat
z
du
Ň
ym powodzeniem stosuj
Ģ
kryminolodzy i nikt ich osi
Ģ
gni
ħę
nie kwestionuje.
Jak nie sposób uciec od swego wygl
Ģ
du, wzrostu, wad, słabo
Ļ
ci czy koloru oczu - tak człowiek nie
mo
Ň
e uciec od swego charakteru pisma, bo to tak, jakby chciał uciec od samego siebie. Ka
Ň
dy r
ħ
kopis
bowiem ma dwie warstwy znaczeniowe, jakby dwa niezale
Ň
ne od siebie nurty informacji. Pierwszy
składaj
Ģ
cy si
ħ
z liter, słów i zda
ı
- przekazuje zgodnie z wola pisz
Ģ
cego informacje zamierzone; drugi
to zupełnie niezamierzony grafologiczny przekaz osobowo
Ļ
ci autora. Przekaz niekontrolowany,
nie
Ļ
wiadomy, bardziej przeto szczery od pierwszego, bardziej spontaniczny, mo
Ň
e wi
ħ
c i gł
ħ
bszy.
„Pod jednym wzgl
ħ
dem człowiek jest jednak niepodzielnie zwi
Ģ
zany ze swoj
Ģ
wła
Ļ
ciw
Ģ
istot
Ģ
:
charakterem pisma. (...) Charakter pisma zdradzi człowieka bez wzgl
ħ
du na to, czy chce tego, czy nie.
Charakter pisma jest niepowtarzalny tak samo jak człowiek, i niekiedy mówi o tym, co człowiek chce ukry
ę
.
(...) Charakter pisma nie wszystko jest w stanie powiedzie
ę
; ale to, co jest w człowieku najistotniejsze, jakby
kwintesencja jego osobowo
Ļ
ci, zostaje jednak w pi
Ļ
mie uwiecznione jak w mikroskopijnej miniaturze".
Tak
Ģ
opini
ħ
zawarł znawca duszy ludzkiej, wybitny pisarz Stefan Zweig w swojej mowie „Sens i
pi
ħ
kno r
ħ
kopisów".
A oto przykład charakterystyki osobowo
Ļ
ci na podstawie ekspertyzy grafologicznej:
„Niestało
Ļę
nastrojów, porywczo
Ļę
. Skłonno
Ļę
do okrucie
ı
stwa w stosunku do otaczaj
Ģ
cych go
ludzi. Skłonno
Ļę
do utopijnego my
Ļ
lenia. Z natury ambitny, pyszałkowaty, pragnie sławy; pozbawiony
zdolno
Ļ
ci do okre
Ļ
lenia swego wła
Ļ
ciwego miejsca w
Ň
yciu i w zwi
Ģ
zku z tym odpowiedniego post
ħ
powania.
Po
ŇĢ
da znacznie wi
ħ
cej ni
Ň
potrafi odpowiednio do swoich zdolno
Ļ
ci".
Człowiek, o którym takie słowa napisał grafolog z Freiburga, miał wówczas dwadzie
Ļ
cia osiem lat,
nazywał si
ħ
Adolf Schicklgruber, a miał dopiero zasłyn
Ģę
na
Ļ
wiecie pod nazwiskiem Adolf Hitler.
Grafologia interesowała ludzi od bardzo dawna, podobno jednym z pierwszych, którzy si
ħ
ni
Ģ
zajmowali był Konfucjusz - dwa i pół tysi
Ģ
ca lat temu. Miał si
ħ
on wyrazi
ę
: „Strze
Ň
si
ħ
człowieka, którego
pismo kołysze si
ħ
jak trzcina na wietrze". W staro
Ň
ytno
Ļ
ci grafologi
Ģ
zajmowali si
ħ
Arystoteles i
Heraklit. Podobno Neron zwolnił z wysokich godno
Ļ
ci dworskich człowieka, którego pismo ujawniało
tendencje do popełniania zdrady. Pierwsz
Ģ
powa
Ň
n
Ģ
i warto
Ļ
ciow
Ģ
prac
ħ
na temat grafologii ogłosił
profesor uniwersytetu w Bolonii, lekarz Camillo Baldi, ju
Ň
w pocz
Ģ
tkach XVII wieku. Praca ta przele
Ň
ała
wiele lat w zbiorach bibliotecznych zapomniana, a potem zrobiła dziwn
Ģ
karier
ħ
: dała pocz
Ģ
tek
nowoczesnej grafologii.
Grafologi
Ģ
interesował si
ħ
filozof i matematyk Gottfried Leibnitz i Johan Wolfgang Goethe, który
tak
Ň
e kolekcjonował i badał r
ħ
kopisy.
Ewenementem na skal
ħ
Ļ
wiatow
Ģ
był polski grafolog i jasnowidz Rafał Schermann, autor ksi
ĢŇ
ki
„Pismo nie kłamie". Eksperymenty z Rafałem Schermannem prowadził w Wiedniu w roku 1916 i 1917
dr Oskar Fischer. Zachowały si
ħ
z nich opublikowane drukiem protokoły, S
Ģ
tam rzeczy
zdumiewaj
Ģ
ce.
Schermann odgadywał bezbł
ħ
dnie nie tylko płe
ę
pisz
Ģ
cego, wiek, dolegliwo
Ļ
ci i problemy,
nierzadko nawet zamiary. Bez problemów identyfikował narkomanów, alkoholików, a tak
Ň
e osobników
maj
Ģ
cych ostre problemy finansowe. Z samego tylko podpisu identyfikował hazardzistów. Z podpisu
Lindbergha odkrył jego zamiar przelotu przez ocean.
Uniwersytet Wrocławski prowadzi od paru lat cykliczne, mi
ħ
dzynarodowe sympozja bada
ı
pisma.
W materiałach tych sesji opublikowano ju
Ň
tak zdumiewaj
Ģ
co ciekawe prace, jak badania Tadeusza
Widły o cechach płci w pi
Ļ
mie r
ħ
cznym, czy autorów hiszpa
ı
skich J.A. Justesa i J.D.V. Blanco o pi
Ļ
mie
jako najwy
Ň
szym przejawie rozwoju osobniczego jednostki. Uwa
Ň
aj
Ģ
oni, mi
ħ
dzy innymi,
Ň
e dzi
ħ
ki temu,
i
Ň
sposób kre
Ļ
lenia znaków graficznych jest wła
Ļ
ciwie niezmienny w ci
Ģ
gu
Ň
ycia człowieka, z s
Ģ
dowego
punktu widzenia pismo mo
Ň
e stanowi
ę
dowód identyfikacji pewniejszy ni
Ň
cechy anatomiczne czy
morfologiczne, gdy
Ň
te mog
Ģ
by
ę
dzisiaj drog
Ģ
operacji plastycznych do
Ļę
dowolnie zmieniane. Pismo,
twierdz
Ģ
ci hiszpa
ı
scy naukowcy, doskonale wyra
Ň
a anomalie mentalno
Ļ
ci i najcharakterystyczniejsze cechy
psychiki osobniczej.
W ich pr
Ģ
cy czytamy, mi
ħ
dzy innymi, nast
ħ
puj
Ģ
ce słowa:
„Pisanie jest wi
ħ
c graficznym rzutem uwarunkowa
ı
i informacji mózgowych modelowanych, od
stawu
ramienia
do
palców
r
ħ
ki
przez
neurony
nap
ħ
dowe
przy
pomocy
pi
ħ
ciuset
mi
ħĻ
ni
doprowadzaj
Ģ
cych. Proces ten został zbadany przez nas skrupulatnie. Ka
Ň
dy ruch, wyra
Ň
ony w rysunkach,
liniach i odst
ħ
pach znaku graficznego, zgodny jest ze schematami my
Ļ
lowymi umiejscowionymi w
zło
Ň
onym
Ļ
wiecie neutronów. Dlatego te
Ň
pismo jest projekcj
Ģ
osobowo
Ļ
ci".
S
Ģ
to opinie wypowiadane nie w zmierzchłych czasach, nawet nie na przełomie XIX i XX stulecia, w
którym to zwykło si
ħ
umieszcza
ę
szczytowy okres rozwoju grafologii, ale współcze
Ļ
nie - w roku 1986, na
powa
Ň
nej uniwersyteckiej sesji naukowej.
Nie ma w
Ň
adnym je
Ň
yku powa
Ň
nego podr
ħ
cznika kryminalistyki, gdzie nie byłoby przynajmniej
jednego, obszernego rozdziału po
Ļ
wi
ħ
conego grafologii. Niektóre instytucje i organizacje, na przykład
NASA, poddaj
Ģ
analizie grafologicznej pismo kandydatów na wykonawców, nie tylko najpowa
Ň
niejszych
zada
ı
, ale nawet przy przyj
ħ
ciach do słu
Ň
by.
JAK I KIEDY KODUJE SI
Ħ
W PI
ĺ
MIE TO, CO W CZŁOWIEKU
NAJWA
ņ
NIEJSZE
Pisa
ę
uczy si
ħ
człowiek około siódmego roku
Ň
ycia. Poznaje litery, zaczyna budowa
ę
z nich słowa i
całe zdania. Dziecko dziesi
ħ
cioletnie, zale
Ň
nie od warunków
Ļ
rodowiskowych, w jakich wzrasta, zna
do dziesi
ħ
ciu tysi
ħ
cy słów. Ju
Ň
wtedy zaczynaj
Ģ
objawia
ę
si
ħ
pewne indywidualne cechy pisma, daje o
sobie zna
ę
stereotyp determinowany wrodzonymi cechami neurofizjologicznymi człowieka. Umiej
ħ
tno
Ļ
ci
b
ħ
d
Ģ
rozwijane, doskonalone, ale główne cechy pisma ju
Ň
pozostan
Ģ
na całe
Ň
ycie, pod warunkiem
oczywi
Ļ
cie, je
Ļ
li nie ulegnie uszkodzeniu centralny system nerwowy.
Nauczyciel uczy wszystkie dzieci jednakowego pisma, a one nieodmiennie pisz
Ģ
- ka
Ň
de inaczej. Ka
Ň
de
z nich bowiem wykazuje oznaki własnych odruchów. W tym czasie ujawniaj
Ģ
te
Ň
, wiedz
Ģ
o tym
do
Ļ
wiadczeni nauczyciele, podstawowe wady pisma
Ļ
wiadcz
Ģ
ce o zaburzeniach rozwojowych dziecka, lub
nawet trwałych predyspozycjach cech umysłowych.
W miar
ħ
nabierania biegło
Ļ
ci w pisaniu, zmienia si
ħ
ono na bardziej wyrobione pismo człowieka. Staje
si
ħ
ono płynniejsze w miar
ħ
dorastania, zwłaszcza u ludzi, którzy du
Ň
o pisz
Ģ
. Pojawiaj
Ģ
si
ħ
indywidualne
tendencje
do
ozdabiania
lub
upraszczania
pisma.
Poszczególne
znaki
nabieraj
Ģ
wysoko
zindywidualizowanych cech.
Je
Ļ
li człowiek młody przestaje si
ħ
kształci
ę
, pracuje fizycznie, zwłaszcza przy pracach ci
ħŇ
kich, jego pismo
zatrzymuje si
ħ
w rozwoju, a nawet degraduje, nabieraj
Ģ
c charakterystycznych cech zdegenerowanego pisma
szkolnego.
Niezale
Ň
nie od pracy i wykształcenia po dwudziestym roku
Ň
ycia pismo człowieka ju
Ň
w zasadzie
nie zmienia si
ħ
, a przynajmniej stabilizuje w swoich zasadniczych wzorach. Wtedy bowiem ju
Ň
zako
ı
-
czony jest jego rozwój psychomotoryczny. Takie pismo ju
Ň
tylko doskonali si
ħ
, czynno
Ļę
pisania
mo
Ň
e przebiega
ę
szybciej i tylko szybko
Ļę
mo
Ň
e je jeszcze nieco zmodyfikowa
ę
.
W trakcie kształcenia, zwłaszcza specjalistycznego, mo
Ň
e si
ħ
równolegle rozwin
Ģę
drugi (pozorny)
wariant charakteru pisma, na przykład u technika, cz
ħ
sto posługuj
Ģ
cego si
ħ
pismem technicznym. Ten
nowy niejako charakter pisma, w zasadniczy sposób przenosi jednak cechy podstawowego charakteru i
tak
Ň
e jest swoisty.
Kiedy ju
Ň
wspomnieli
Ļ
my o pi
Ļ
mie profesjonalnym, to trzeba powiedzie
ę
,
Ň
e do typowych nale
Ň
y tu
pismo nauczycieli. Nosi ono wszystkie charakterystyczne cechy pisma „pedagogicznego", człowieka,
który dziesi
Ģ
tki lat ograniczał własne odruchy, siebie i innych ucz
Ģ
c pisa
ę
wedle
Ļ
cisłego kanonu
elementarzy.
Profesjonalne pismo przenosi wszelkie cechy profesji, ale jest te
Ň
i odwrotnie - profesja wyciska
swoje pi
ħ
tno na sposobie pisma i do
Ļ
wiadczony grafolog łatwo zauwa
Ň
a takie cechy charakterystyczne na
przykład w pi
Ļ
mie lekarzy i farmaceutów, in
Ň
ynierów, dziennikarzy.
Mimo łagodnych zaokr
Ģ
gle
ı
, jakimi charakteryzuje si
ħ
u
Ň
ywany przez nas alfabet łaci
ı
ski, niektórzy
ludzie, tak
Ň
e kaligraficznie pisz
Ģ
cy, kre
Ļ
l
Ģ
litery tak,
Ň
e w ka
Ň
dej, nie wiadomo sk
Ģ
d, znajduje si
ħ
nieraz cała
masa ostrych zako
ı
cze
ı
, a nawet kropki i wszelkie kreski te
Ň
s
Ģ
jakie
Ļ
kanciaste. Powiadamy wówczas,
Ň
e
jest to pismo gotyckie, dokładniej jest to „szwabacha", kaligrafia ludzi, którzy chodzili do starych szkól
niemieckich. To te
Ň
okre
Ļ
la w jakim
Ļ
przybli
Ň
eniu wiek pisz
Ģ
cego, lub wiek r
ħ
kopisu.
Kiedy maszyna do pisania zast
Ģ
piła kaligraficzne pisanie, charakter pisma mocno si
ħ
zindywidualizował.
W du
Ň
ej mierze ułatwia to nie tylko identyfikacj
ħ
pisma, ale i wnioskowanie co do osobowo
Ļ
ci pisz
Ģ
cego.
Wbrew oczekiwaniom pismo człowieka niewiele ju
Ň
zmienia si
ħ
w ci
Ģ
gu całego jego
Ň
ycia.
Porównywalne jest pismo człowieka pi
ħę
dziesi
ħ
cioletniego z jego pismem, z okresu kiedy miał lat
dziesi
ħę
. Dopiero w wieku pó
Ņ
niejszym, zwłaszcza kiedy wchodz
Ģ
w gr
ħ
choroby, ogólne złe samopoczucie,
trwałe kalectwo lub niedomagania, pismo zaczyna si
ħ
degradowa
ę
, zachowuj
Ģ
c jednak
Ň
e swoje
charakterystyczne cechy.
NIC NIE JEST W STANIE ZMIENI
Ę
CHARAKTERYSTYCZNYCH CECH
PISMA
Ogólny obraz pisma zale
Ň
ny jest w znacznym stopniu od narz
ħ
dzia pisz
Ģ
cego, jakim si
ħ
człowiek
posługuje: ołówka, długopisu, wiecznego pióra, pióra tradycyjnego czy flamastra, jaki jest coraz cz
ħĻ
ciej w
u
Ň
yciu.
Na podstawie wyboru narz
ħ
dzia pisz
Ģ
cego mo
Ň
na ju
Ň
pewne rzeczy wnioskowa
ę
o pisz
Ģ
cym,
oczywi
Ļ
cie zachowuj
Ģ
c daleko id
Ģ
c
Ģ
ostro
Ň
no
Ļę
, uwzgl
ħ
dniaj
Ģ
c na przykład sytuacj
ħ
, w jakiej r
ħ
kopis
został sporz
Ģ
dzony. To samo dotyczy podło
Ň
a. Co innego, gdy pisz
Ģ
cy miał pełn
Ģ
swobod
ħ
wyboru.
Dzisiaj na przykład wiecznego pióra u
Ň
ywaj
Ģ
ju
Ň
tylko ludzie o pewnym zaci
ħ
ciu estetycznym,
którym nieoboj
ħ
tny jest „klimat"
r
ħ
kopisu. Oni to przede wszystkim nienawidz
Ģ
pisaków, które z najbardziej wyrobionego charakteru
pisma czyni
Ģ
kompromituj
Ģ
ce bazgroły.
Na jakimkolwiek podło
Ň
u człowiek pisze, jakimkolwiek narz
ħ
dziem - jego charakter pisma zawsze
zachowuje swoiste cechy. Przy przechodzeniu z jednego sposobu pisania na inny, tylko pocz
Ģ
tkowo
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

tgshydraulik.opx.pl